บักทึกชะตา จิวซือ

อ๊ะ! เกิดอะไรขึ้น ทำไมข้ามาอยู่ตรงนี้

“โอ้ยโย!  นังหนูข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย ข้ารีบร้อนไปหน่อย”

ชายในชุดนักพรตสีน้ำเงินอุทาน  “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน เจ้ารอข้าสักสามชั่วยาม แล้วข้าจะมารับกลับบ้าน” จิวซือทำหน้างงงัน นางมาอยอยู่ทีนี่ได้อย่างไร ที่นี่คือที่ไหน กำแพงเมืองใหญ่โต ผู้คนพลุกพล่าน แล้วนางจะกลับบ้านไปหาท่านพ่อท่านแม่ได้อย่างไร นางอยากจะร้องไห้ "ท่านเป็นใคร แล้วนี่คือที่ไหนแล้วข้าจะกลับบ้านได้อย่างไร

“อืม..ไม่ต้องห่วงข้ารับผิดชอบเอง ก่อนอื่นข้าจะบอกเจ้าว่า ข้า..คือผู้บำเพ็ญเซียน บังเอิญชนเอาดวงจิตเจ้าออกจากร่าง แต่ไม่ต้องห่วง เจ้ายังไม่ตาย เจ้าเดินเที่ยวในเมืองนี้ไปพลางๆก่อน”

ชายนักพรตพูดพลางเอามือลูบเคราเบาๆ 

“เอาล่ะ! ข้าจะส่งปรานรักษาดวงจิตเจ้าให้แข็งแกร่ง ต่อไปนี้เจ้าสามารถไปได้ทุกที่ในเมืองนี้ ยกเว้นประตูใหญ่ๆที่มีมังกรเฝ้าอยู่ รอข้ากลับมารับ”  “ เดี๋ยวท่านเซียน!” จิวซือทึ่หายจากการตกตะลึงตะโกนถาม “แล้วท่านจะหาข้าเจอได้อย่างไร” “อั๊ยยา! ไม่ใช่เรื่องยากหรอกนังหนู”นักพรตตอบ “ในดวงจิตเจ้ามีปรานของข้าอยู่ ข้าหาเจ้าเจอแน่นอน ไม่ต้องห่วง  ข้าไปก่อนละ เที่ยวให้สนุกล่ะ ”

จิวซือได้แต่เกาหัวด้วยความไม่แน่ใจ

นับจากต่อนี้ไปชีวิตของนางจะเปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอน

แ